مرثیه نعره هایت!

*این پست نوشته ای غمبار است، اگر حال خوبی ندارید لطفا نخوانید.

امروز مهمان عزیزی داشتم. حاج محمد حاج قاسم. در حال آماده کردن چایی بودم که گفت: آره دیگه، دنیا همینه. من که قبلا داداشم به رحمت خدا رفت، حالا هم که پسرم. کاش هیچ مردی داغ فرزند نبینه.
آبجوش را ریختم روی دستم. داد زدم: خدا پسرتون رو رحمت کنه پدر جان. مرحمت فرمودید واقعا، من باید خدمتتون میرسیدم، بزرگی کردید تشریف آوردید.
چشمهایش پر اشک شد و گفت: آخه ما همه از یک رگ و ریشه ایم. ما و شما نداریم. پدرت هم لطفش به همه میرسید خداروشکر، آدم باورش نمیشه. همین چند روز پیش بود انگار که در باغ رو باز کرد به روی فقرا و گفت هرچی میخواهید بخورید ولی شاخه ها را نشکنید.
گفتم: خدا برادرتون رو رحمت کنه پدرجان. قدمتون روی چشم من. چقدر خجالت کشیدم، باید ببخشید.
چایی را خورد و گفت: من که دیگه تو دنیا کسی رو ندارم. خدا بهت عمر باعزت بده جوان، گاهی منم یاد کن، یه سری بهم بزن. آخه خیلی شبیه اون خدابیامرزی، آدم دلش میخواد نگاهت کنه، یاد اون مرحوم بیفته، هق هق بزنه. اون هم داغ فرزند دید. اون هم خیلی عذاب کشید. خدا رحمتش کنه.

آقاجون میگفت: وقتی استخوان های محمد رو دیدم شوکه شدم. نمیتونستم روی پاهام بایستم. اما خودمو نگه داشتم و آبروداری کردم، زور میزدم که اشکم نیاد. نفس عمیق میکشیدم، یک، دو، سه.
شب که اومدم خونه، وقتی همه خوابیدن، لباسم رو عوض کردم و بی خبر رفتم صحرا. هیچ کس منو ندید، هیچ کس تو صحرا نبود. شغال ها دنبال هم میدویدند و سگ ها عوعو میکردند. نشستم روی زمین، سرمو گرفتم روبه آسمون و از ته حلقم نعره کشیدم. عربده زدم. عربده! داد میزدم: عوعو، عوعو، محمدم، محمدم، عوعو، عوعو، محمدم. محمدم.
دیگه از اون روز صدام در نمیاد. برای همین به تو میگم توله سگ. صبح شد و وقتی خواستم از صحرا برگردم نشستم لب مادی . دست و صورتم رو با آب خنکش شستم و پاهامو تو آب گذاشتم. ساعت ها همینجوری نشستم. آروم و بی صدا. مردم رد میشدن و تعجب میکردن، زن ها پچ پچ میکردند. میگفتن: پسرش شهید شده، خدا بهش صبر بده.
من سگ شده بودم مهدی، باور کن. چند بار خیز برداشتم برم پاچه همشون رو بگیرم. آره،همینه. اصلا غلط کردن که پسرم مرده! حرف درمیارن، حرف در میارن.


پی نوشت: وای که دارم آتش میگیرم. عهد میبندم دیگر برای پدر ننویسم. آرام بگیرم، قول میدهم. قول مردانه.