سلام. گفتم شاید گوشه قلبت هنوز هم یادی از گذشته ها داری و میخواهی از من خبری داشته باشی. این هم باشد به حساب اقبال بلند من. حال من خوب است، یعنی روز به روز خوبتر میشوم. یعنی حال امروزم بدتر از فردا است. یعنی خوشم، اما ناخوشم. چیزی که خیلی عذابم میدهد تویی، یعنی حالت، یعنی خوشی و ناخوشیت. نمیدونم چطور بگم. بعد چند سال که دوباره دیدمت خیلی لاغر شدی. خیلی از اون دختربچه ساکت و محجوب دور شده بودی. حالت خوشه ، اما ناخوشی. همچه چیزی!
من رفتم کتاب خوندم، باید غلات بخوری، شیر و لبنیات را خارج از وعده های غذایی بخوری. میوه باید بخوری که ویتامین بدنت پایین نیاد. نمیدونم، شاید چاق شدی. اما حتما از خودت مراقبت کن. بعضی چیزها دست خود آدم نیست. من خواستم ازت مراقبت کنم، ولی نشد. یعنی شد، ولی نشد. نشد که آسمون من و تو یکی بشه، نشد که زندگیمون برای هم باشه. پس باید از یه جایی به بعد رها کرد، همه چیز رو فراموش کرد. خیلی خواستم بهت بفهمونم من تا آخرش روی حرفم هستم ولی تو نمیفهمیدی. یعنی میفهمیدی، اما حسش نمیکردی. شاید هم دارم خودمو گول میزنم. شاید زندگی برای تو سخت تر بوده. شاید دلت تنگه. نمیدونم.
من دلتنگ هستم، یعنی خیلی دلتنگم. ولی باید با سختی ها، با نخواستن ها کنار اومد. من بیشتر اینو دوست دارم که تنم، روحم در حضورت رقصان است. تو را که میبینم شاد میشوم، تنها میشوم، بی تو میشوم. بی کس میشوم. نه اینکه تنها بشوم، زار بشوم، خسته بشوم. نه. مجبورم تنها بشوم. مجبورم بی تو بشوم.
ولی دنیا ارزش غصه خوردن نداره. میدونی، باید سپرد دست خدا. اما زندگی کن، غذای خوب بخور، فکر و خیال رو بگذار کنار و خواب کافی داشته باش. شاید دوباره چاق شدی.
مراقب گل گیسوی من باش.
*واقعا نمیدانم چرا نشر دادم.
**قصد داشتم با صدای خودم این متن را بخوانم ولی از حوصله خارج بود. نه اینکه حوصله نداشتم، داشتم، ولی نداشتم.
درباره این سایت